Ouderschap ís topsport! – Een ondergewaardeerd beroep

Dat ouderschap een ondergewaardeerd beroep is, realiseer ik me sinds ik zelf moeder ben. Tijd om daar voor eens en altijd korte metten mee te maken!

Ouderschap is namelijk topsport!
En…hét mooiste beroep van de wereld (ja ja, ook wel eens niet).

Zelf ben ik opgegroeid met een moeder die alle dagen thuis was. En dat wilde ik ook zoveel mogelijk voor mijn eigen kinderen. Mijn eigen ambities voor een leuke baan buiten de deur besloot ik dus even te parkeren. Ik wilde me zoveel mogelijk op het ouderschap storten. Eén dag in de week was ik in loondienst. De andere dagen thuis bij mijn kinderen. Een makkie dacht ik, want ik was immers gek met kinderen en zij ook met mij. Kwam ik daar even mooi bedrogen uit.

Op zoek naar de puzzelstukjes

26 was ik, toen mijn eerste kind, een dochter, geboren werd. Een echte roze wolk heb ik niet gekend. Vanaf het begin was ik aan zoeken naar de puzzelstukjes om het ouderschap zo goed mogelijk te volbrengen. Een gebruiksaanwijzing krijg je er bij de geboorte namelijk niet bij. En ingewerkt worden? Dat kan je helemaal vergeten. Het is meteen volle bak aan de slag. Vanaf dat moment ben je gewoon 24 uur per dag, 7 dagen in de week en 52 weken per jaar, ouder!

Helemaal ‘los’ ben je niet

Natuurlijk kun je tussendoor je kind een keer een nachtje uit logeren brengen of een oppas regelen. Maar de verantwoordelijkheid over je kind blijft bij jou als ouder liggen. Helemaal ‘los’ ben je niet. Althans, zo ervaar ik het ouderschap. Jij bent namelijk te allen tijde verantwoordelijk voor wat er gebeurt en hoe dat gebeurt.

In de afgelopen jaren is me al vaak gevraagd hoeveel uur of dagen ik in de week werk. En evenzo vaak vertelde ik dan dat ik 8, 16, 24 of 28 uur werkte. Vaak was de reactie dan:“Oh wat lekker zeg, dat je niet zoveel hoeft te werken.”

En dan ineens gebeurt het

En dan ineens gebeurt het… Ik voel mijn ademhaling omhoog gaan, bijna briesend. Mijn hart begint te bonken en de adrenaline giert door mijn lijf. Mijn hoofd loopt rood aan. En heel even wordt het zwart voor mijn ogen. Op dat moment zou ik de persoon in kwestie het liefst een ongelooflijke knal voor zijn of haar kop willen geven. “Wat nou, lekker thuis?” Is de gedachte die door mijn hoofd gaat. “Je hebt geen idee wat ouderschap van je vraagt.” Want na die uren werk buiten de deur ging ik naar huis en stond daar mijn andere, meer dan fulltime, baan op me te wachten. Die van het ouderschap!

Van filosoof tot leerkracht

In welke baan heb je iedere dag minstens 3 totaal verschillende petten op, terwijl je daar niet eens voor bent opgeleid? Die banen bestaan niet, behalve het die van het ouderschap! De ene keer moet je bijvoorbeeld inschatten of dat wondje alleen een pleister nodig heeft of dat het misschien beter is om toch even langs de huisarts te gaan. Of in de gaten hebben dat je kind het ergens moeilijk mee heeft en er meer aandacht nodig is op een bepaald vlak. Daarbij ben je dan ook nog adviseur en/of raadgever. Maar ook filosoof, leerkracht, politieagent, trainer, coach en psycholoog. Uiteraard volledig afgestemd op ieder kind afzonderlijk, want ze hebben natuurlijk allemaal een verschillend karakter en andere behoeften. Om vervolgens niet te vergeten dat je steevast ook nog moet zorgen voor een maaltijd, gewassen kleding en een opgemaakt bed.

En wat als dan ook nog eens blijkt dat je kind een bovengemiddeld talent heeft voor sport? Dan krijg je er gewoon dus nóg een taak bij.

Want wanneer je kind de weg van topsport inslaat betekent dat voor jou nog meer bewustwording creëren op wat je kind van je nodig heeft.  Het vraagt dan een extra commitment van jou op:

• het eerder loslaten van je kind.
• het vertrouwen hebben en geven aan trainers, coaches en anderen die werken met jouw kind. Op die momenten ligt de begeleiding van je kind dus niet in jouw handen.
• dat je je kind faciliteert in wat er nodig is. Ook al betekent dit dat jullie als gezin daar dingen opzij voor moeten schuiven.
• dat jij als ouder met beide voeten op de grond blijft staan. En niet jouw droom via je kind gaat leven.

“Ik hoopte dat je ons misschien wel de sleutel zou kunnen geven om ons probleem op te lossen. In plaats daarvan gaf je ons inzicht in de dieper liggende oorzaken van het gedrag en de karaktertrekken van onze kinderen. En daarbij ook nog eens hoe wij met ons en hoe ik met mijn handelen daar invloed op heb, soms positief en soms negatief.”

Al met al een enorme kluif en helemaal niet gek dat je jezelf misschien weleens afvraagt of je het wel goed doet. Of het gewoon even niet meer weet. Onthoud dan 2 dingen:

1. Dat het dus ongelooflijk lastig is en moeilijk mág zijn om deze taak te volbrengen.
2. Jij bent de beste ouder voor jouw kind(eren). ALTIJD!

En als iemand me voortaan nog vraagt hoeveel uur ik werk, geef ik aan dat ik 2 banen heb! (een jaar geleden waren dat er zelfs nog 3!).