Bovenstaande foto heb ik al een aantal keer voorbij zien komen op social media. Grappig? Ja, tot op zekere hoogte wel. Echter, gaven de meeste comments die eronder stonden me ook wel een beetje buikpijn.
Het betreft hier, in mijn ogen, voornamelijk een wijzende vinger naar de ouders/verzorgers die langs het veld staan te roepen en gillen naar hun kinderen. Enerzijds terecht, want we gunnen kinderen dit niet, maar er is ook een keerzijde…
Dat roepen en gillen komt namelijk vaak vanuit een bepaalde behoefte die we, ook als volwassenen, graag vervuld zien. Zichtbaarheid/angst om niet gezien te worden, is daar een voorbeeld van. Hoe zou je dan reageren? Als je zou weten dat deze ouders hun kind dit gevoel, dat zij zo goed kennen, juist willen besparen.
Een overlevingsstand die AAN gaat om hun kinderen te behoeden voor de pijn die ze zelf voelen. Iets dat voorkomt uit onvoorwaardelijke liefde voor hun kind. Eigenlijk heel mooi toch?
Geheel onbewust maar MET onvoorwaardelijke liefde!
Dus wat mij betreft blijven we lachen om dit soort foto’s, veroordelen we deze ouders voortaan niet meer meteen en bekijken we ze met andere ogen.
Want wanneer je vanuit die positie komt is verandering mogelijk!
0 Reacties