Ik geniet tijdens deze weken altijd van de enorme drive die topsporters hebben om dat te bereiken waar ze zo van dromen. Deelnemen aan de OS of zelfs een medaille in de wacht slepen. En hoe gaaf is het als je dat ook nog daadwerkelijk bereikt? Wat een energie komt er dan vrij bij zowel de sporter als bij iedereen die er maar iets mee te maken heeft (gehad).
Net niet…
Toch zit er ook een keerzijde aan deze medaille. Want wat moet je er allemaal voor doen en vooral ook voor laten om dit te kunnen bereiken? En wat als je dit nou niet bereikt en net van het podium valt waardoor je bijvoorbeeld 4e wordt? Helemaal als je gezien wordt als de favoriet, gediskwalificeerd wordt of valt tijdens de series?
Dan….lukt het je niet. Een droom valt in duigen. Maar niet alleen die van jezelf, ook die van de trainer/coach, sportcollega’s, familie en vrienden. Ja, zelfs ook van vele Nederlanders. En als klap op de vuurpijl staat er na dat moment ook nog eens een vervelende commentator met een microfoon onder je neus die je vraagt waarom het je niet gelukt is, wat er toch mis ging bij je. Op die momenten moet je behoorlijk stevig in je schoenen staan.
Falen is niet altijd mislukken!
Ik heb respect voor de sporter die juist op dat moment met opgeheven hoofd de commentator te woord staat en ook nog eens kritisch naar zichzelf durft te zijn als deze geen goud of andere podiumplek heeft behaald.
En juist ook op die momenten begint mijn hart sneller te kloppen. Niet omdat ik geniet van het ‘verlies’, maar ik word dan juist heel nieuwsgierig naar de persoon achter deze sporter. Hoe kijkt hij of zij tegen zichzelf aan? Juist ook wanneer je ‘gefaald’ hebt. Je hebt tenslotte gedurende 4 jaar (en zelfs nog langer) naar zo’n moment toegewerkt. Iedere dag staat in het teken van die passie. Daar het beste in worden, zijn en blijven. Alles en iedereen moet hiervoor wijken en op afgestemd worden. Want dat ene, daar ben je zo ontzettend goed in en dat wil je laten zien ook!
Maar wat dus als het dan (net) niet lukt? Hoe stevig sta je dan in je schoenen? Geloof je ook nu nog echt in jezelf en je eigen kunnen? En kan je ondanks alles gewoon trots zijn op jezelf als mens? Het antwoord zou, heel simpel, ja moeten zijn. Maar is het dat ook echt?
Stevige basis
Op deze momenten gaat het erom hoe je met dit ‘verlies’ omgaat. Maar hoe doe je dat als je altijd alleen met dat ene bezig bent waar je juist zo goed in bent? En, ben je eigenlijk ook nog ergens anders goed in? Juist die basis is zo ontzettend belangrijk!!
Je wordt natuurlijk ook volledig in de ban gehouden door dat ene. En ook het gezin om je heen is volledig ingesteld op de prestatie die behaald moet worden. Dat vraagt nogal iets van de persoon en zijn/haar omgeving. In mijn begeleiding kijk ik dan ook verder dan alleen naar dat ene waar je kind zichtbaar enorm goed in is.
Als prestatie gedreven ervaringsdeskundige, waarin ik zelf ook altijd ga voor meer dan de 100% volle inzet, weet ik hoe moeilijk het is als je niet altijd het resultaat behaalt wat je voor ogen had. En juist door mijn eigen ervaring met daarbij de passie voor deze door prestatie gedreven kinderen en hun omgeving weet ik ook hoe belangrijk het is ze een stevige basis te geven die verder reikt dan alleen dat ene. Om niet alleen voor de tastbare gouden medaille te gaan!
Coach
Vraag jij je als ouder ook wel eens af of jij je, volledig op prestatie gerichte, kind wel goed genoeg begeleidt/kunt begeleiden in het proces van mens zijn, waarbij opgeven, winnen en verliezen allemaal onderdeel zijn? Of de basis van jullie gezin wel stevig genoeg is of juist meer stevigheid nodig heeft? Ben je als ouder voor je kind en/of gezin ook op zoek naar iemand die, tijdens dit intensieve proces van presteren, met jullie meekijkt hierin? Ga dan samen met mij de uitdaging aan en neem contact met me op om te bespreken wat ik voor jullie kan betekenen. Dan gaan we samen voor GOUD!
Met stralende groet,
Esther
0 Reacties